Met uiterste precisie verzamelt ze borrelnootjes in haar handpalm. Eén voor één, met haar volle aandacht erbij, worden de nootjes gesorteerd. Precies voor míjn neus. Op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat mevrouw zich zojuist zonder pardon tussen mij en mijn gesprekspartner heeft gezet. Goed, mijn zeer interessante gesprek is blijkbaar voorbij. Ik probeer ondanks het beperkte zicht nog verder te praten, maar mevrouw is het blijkbaar niet met me eens. Terwijl haar gigantische schouders m’n zicht versperren, moet ik mijn gesprek weer stoppen.
De vrouw lijkt de nootjes te keuren en te vergelijken. Ze zijn inderdaad allemaal rond, oranje en even groot. Ik werp een wanhopige blik naar m’n gesprekspartner die niet meer kan doen dan een soortgelijk sein terugsturen. Ook m’n pruillip haalt niks uit.
Onze irritatie ontgaat de vrouw echt volledig. Ze kiest uiteindelijk zes nootjes en kijkt rustig nog wat rond. Ze werpt een uiterst vriendelijke blik naar me. Uit wanhoop kijk ik de andere kant op. M’n teleurstelling is overgegaan in een lachprikkel. Terwijl ik m’n mondhoeken -die zich onwillekeurig opkrullen- in bedwang probeer te houden, floept er toch een giechel uit m’n mond. Ze kijkt een beetje vreemd op. Oeps, sorry.
Vervolgens loopt ze nietsvermoedend, uiterst voorzichtig wat kostbare nootjes te vervoeren naar haar dochter. Verstijfd kijk ik haar na: dit moet wel een typisch calorie-mens zijn die maar zes nootjes per dag mag eten. Spontaan krijg ik medelijden: arme vrouw.
